1.ปัจจัยภายในบุคคล:

1.1 อายุ จากผลการศึกษาพบว่าบุคคลที่มีอายุมากกว่า 65 ปี มีโอกาสเสี่ยงต่อการเกิดการหกล้มได้มาก อย่าไรก็ตามผลการศึกษายังไม่สามารถสรุปได้ เนื่องจากมีบางการศึกษาที่ไม่พบความสัมพันธ์ระหว่างอายุกับการเกิดการหกล้ม

1.2 ภาวะบกพร่องด้านการรับรู้และสติปัญญา เป็นปัจจัยที่สำคัญของการเกิดภาวะหกล้มในผู้สูงอายุที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล หรืออยู่บ้าน ภาวะบกพร่องประกอบด้วย ภาวะสับสน ภาวะความจำ และภาวะความเข้าใจลดลง ซึ่งเป็นปัจจัยเสี่ยงที่ทำให้เกิดการหกล้มในผู้สูงอายุเพิ่มมากขึ้น

1.3 ประวัติการหกล้ม เป็นปัจจัยที่พบว่ามีความสัมพันธ์กับการเพิ่มขึ้นของภาวะเสี่ยงต่อการหกล้ม จากผลการศึกษาพบว่าผู้สูงอายุที่มีประวัติการเกิดการหกล้มาก่อน มีโอกาสหกล้มเพิ่มมากกว่า 1 ครั้ง ถึงร้อยละ 16-52 ซึ่งถือว่าเป็นกลุ่มมีสัดส่วนสูงมาก

1.4 การใช้ยาที่มีผลต่อระบบประสาทส่วนกลาง เช่นยานอนหลับหรือยาระงับประสาทจะเพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดการหกล้ม

1.5 ปัจจัยด้านความสามารถในการทรงตัวและการเดิน เช่น ภาวะอ่อนแรง การเคลื่อนไหวลดลง และการประสานงานลดลง ซึ่งส่วนใหญ่พบในผู้สูงอายุที่มีระบบโครงร่างและกล้ามเนื้อเช่น โรคข้อเสื่อม กระดูกพรุน และโรคเกี่ยวกับระบบประสาทที่ส่งผลกระทบต่อความแข็งแรงของกล้ามเนื้อและความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้และการทรงตัว ได้แก่โรคหลอดเลือดสมอง โรคพาร์กินสัน

1.6 ปัญหาการขับถ่ายปัสสาวะ เช่นภาวะกลั้นปัสสาวะไม่อยู่ หรือปัญหาถ่ายเหลว เป็นปัจจัยเสี่ยงสำคัญของภาวะหกล้ม ในขณะที่ได้รับยาขับปัสสาวะเป็นปัจจัยส่งเสริมให้ปัญหาดังกล่าวรุนแรงมากขึ้น